Μία περίεργη μέραα...

  Πρωινό ξύπνημα, πλύσιμο, ντύσιμο, φτιάξιμο, γαλατάκι^-^ για να γίνω μεγάλο παιδί, παπουτσάκιατσαντούλα μου και γρήγορο ξεκίνημα για το σχολείο γιατί είχα καθυστερήσει. Έτυχε δουλεία στους γονείς μου και έτσι θα έπρεπε να πάω με τα πόδια, κάθε πρωί με πηγαίνει ο μπαμπάκας το σχολείο είναι στο δρόμο του. Περπατώντας με τα ακουστικά στα αυτιά ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική και σέρνοντας τα πόδια μου από τη νύστα, παρατηρούσα πως είναι ένα πρωινό στο δρόμο. Παιδιά όλων των ηλικιών να πηγαίνουν στο σχολείο με την τσάντα γεμάτη από βιβλία, γονείς να κρατούν τα παιδιά από το χέρι για να τα συνοδεύσουν ως το σχολείο, μια γυναίκα που έχει βγάλει το σκύλο της για την πρωινή του βόλτα, εργαζόμενοι άνθρωποι με ταραγμένα πρόσωπα όταν συνειδητοποιούν ότι έχουν καθυστερήσει στη δουλειά, εκνευρισμένοι οδηγοί με την κίνηση που επικρατεί στη Λεωφόρο Κνωσού και με τους οδηγούς που δεν σταμάτησαν στο στοπ, παρέες που έχουν κάτσει για να πάρουν το πρωινό τους καφέ, γυναίκες που περιμένουν το λεωφορείο για να πάνε στη δουλειά, γάτες και σκυλάκια να παίζουν. Ο ουρανός έχει μια ξεχωριστή ομορφιά και αυτός ο αέρας ότι πρέπει για να μου χαλάσει τα μαλλιά και για να ακούσω τον ήχο από τα φύλλα του δέντρου. την
  Φτάνοντας στο σχολείο περιμένω να δω πώς θα εξελιχθεί η μέρα μου μέχρι το ρολόι να δείξει 2 ακριβώς κ να χτυπήσει το κουδούνι για να σχολάσω :)
Έχει έρθει η τελευταία ώρα που για κακή μου τύχη έχω αρχαία. Η ώρα δεν περνάει η άτιμη! Ώσπου ακούω εκείνο το μαγικό ήχο "νριιιιιιιιν". Παίρνω την τσάντα μου και ξεκινάω την διαδρομή προς το σπίτι.
  Στο δρόμο κ πάλι τα ακουστικά στα αυτιά...συναντώ ένα κοριτσάκι, αδερφή ενός φίλου μου, όμως δεν με θυμάται. Περπατάει για λίγο μαζί μου κ μετά από λίγο με ρωτάει "Είσαι ο σούπερ μαν?" (φορούσα την γνωστή μπλούζα του σούπερμαν από τα μπερσκα) "Ναι!" της απάντησα με χαμόγελο. "Γιατί?" με ρώτησε και έμεινα λίγο, "Γιατί πετάω" της απάντησα γελώντας. "Που πας?"με ρώτησε, "Σπίτι μου εσύ?" "Στο μπαμπά μου". Παραξενεύτηκα από την απάντηση και ρώτησα "Και πού είναι ο μπαμπάς σου?""Στην οικοδομή" αυτή η απάντηση με έβαλε σε σκέψεις. Ένας άνθρωπος δουλεύει στην οικοδομή για να μεγαλώσει 4 παιδία, το ένα από αυτά σπουδάζει στην Αθήνα, εντάξει οκ δεν είναι ο μόνος αλλά μου ήρθε κάπως. Μέχρι να φτάσω σπίτι σκεφτόμουν το κοριτσάκι, πόσο όμορφο ήταν κ αυτό το αθώο βλέμμα του.
 Φτάνοντας στο σπίτι ήταν το 7μιση μηνών ανηψάκι μου. Ο Μιχάλης μου. Το μόνο που ζητούσε ήταν η προσοχή μου και παιχνίδια, έτσι κ έγινε. Παίξαμε ώσπου ήρθε η ώρα να κοιμηθεί. Τον πήρα στην αγκαλιά μου κ του έβαλα στον υπολογιστή τον Gammy bear. Πόόόόόσο του αρέσει! Με αυτόν τον τρόπο αποκοιμήθηκε. Η ώρα είχε περάσει κ έπρεπε να ετοιμαστώ για το μάθημα χορού. Για διάβασμα δεν το συζητάμε. Λίγο πριν φύγω μαθαίνω ότι η γιαγιά μου είναι στο νοσοκομείο. Θα πήγαινα να την δω μετά το μάθημα.
  Η ώρα έχει πάει 7, μόλις έχω σχολάσει από το μάθημα και αρχίζω και πάλι το περπάτημα προς το Βενιζέλιο,μισή ώρα δρόμος. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Τι όμορφα που ήταν! Πάλι ακουστικά στα αυτιά...και πάλι αρχίζω να παρατηρώ. Παιδιά με τσάντες που επιστρέφουν από τα φροντιστήρια, άνθρωποι για ψώνια στο σούπερ μάρκετ, οδηγοί που επιστρέφουν από δουλειές και άλλοι που όλο και κάπου θα έχουν να πάνε, άνθρωποι που περπατούν σκεπτικοί, καφενεία γεμάτα παρέες που έχουν στίσει πηγαδάκια, άντρες που σε μία γωνιά του δρόμου συζητάνε για ποδόσφαιρο, γυναίκες που συναντήθηκαν τυχαία κ έκατσαν να πουν μια κουβέντα, ένας μπαμπάς με το παιδάκι του που είναι όλο απορίες, η καθηγήτρια των αρχαίων σου να φωνάζει στον οδηγό που δεν είδε το στοπ κ χίλια δυο άλλα....
   Έφτασα στο νοσοκομείο. Προχωρώντας προς την παθολογική περνάς από την ογκολογική. Έριξα μια ματιά στα δωμάτια....Άνθρωποι που πολεμούν την αρρώστια τους κ δεν το βάζουν κάτω. Συγγενείς και φίλοι των ασθενών που στο βλέμμα τους είναι ζωγραφισμένη η αγωνία...Θα τα καταφέρει? Στο δωμάτιο που βρίσκετε η γιαγιά μου είναι μόνο άτομα 3ης ηλικίας. Στο διπλανό κρεβάτι μια γυναίκα 92 χρονών που έχει πάθει εγκεφαλικό και έχει μείνει παράλυτη από την μέση και κάτω. Η εικόνα λιγάκι τρομακτική. Μια γυναίκα όμως είναι εκεί και της κρατάει το χέρι συνέχεια.Με δυσκολία η γριούλα της λέει ότι όσο είναι εκείνη εκεί ξέρει ότι όλα θα πάνε καλά. Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα κ έτσι βγαίνω από το δωμάτιο. Ρώτησα όμως τη γιαγιά μου τι σχέση υπάρχει ανάμεσα στις δύο γυναίκες. Η απάντηση ήταν σχέση νύφης-πεθεράς. Ομολογώ ότι σοκαρίστικα. Πρώτη φορά έβλεπα έτσι να είναι νύφη με πεθερά, θα μου πεις είναι η κατάσταση αλλά δεν πιστεύω ότι είναι μόνο αυτό.
Τώρα είμαι εδώ στο σπίτι και ήθελα απλά να μοιραστώ αυτή την κουραστική μέρα μαζί σας.
Ίσως το άρθρο αυτό είναι μεγάλο κ κουραστικό...αλλά ήθελα κάπου να μοιραστώ αυτή τη μέρα. :)

Συγγνώμη για τυχών λάθη.

Να χαμογελάτε φάτσες^^

Καληνύχτα σας.

*KaL