3/6/15

Στροφές και επιστροφές

Μετά από 2 μιση και βάλε χρόνια έχω την ανάγκη να γράψω. Να γράψω, να  γράψω, να γράψω. Να εκφραστώ ελεύθερα χωρίς να σκέφτομαι ότι μιλάω σε κάποιον έτσι ώστε να προσέχω πως θα μιλήσω και τι θα πω. Έχουν αλλάξει τόσα πολλά  πράγματα αυτά τα 2μιση χρόνια. Έχω αλλάξει τόσο πολύ εγώ.....
Για αρχή, ένα όνειρο που είχα από μικρή, από πολύ μικρή, πραγματοποιήθηκε. Σπουδάζω σε άλλη πόλη! Βρίσκομαι λοιπόν στη Αθήνα!! 18 χρονών κοριτσάκι βρέθηκα μόνη μου σε μία τόσο μεγάλη πόλη. Από μικρή που με ρωτούσαν τι ήθελα να γίνω, τι ήθελα να σπουδάσω, έλεγα μακρυά από το σπίτι να είναι κ ότι να ναι! Συνέχεια η μαμά μου έλεγε να μη το λέω αυτό γιατί είναι σαν να με πιέζουν σαν γονείς, σαν να με έχουν φυλακισμένη κ θέλω να απελευθερωθώ. Όχι φυσικά. Μπορεί ο μπαμπάς να ήταν λίγο αυστηρός, αλλά όλα ήταν μια χαρά. Απλά ήθελα να ζω μόνη μου. Να έχω ευθύνες, να έχω υποχρεώσεις, να είμαι ανεξάρτητη. Να μη δίνω λογαριασμό σε κανένα για τίποτα. να πηγαίνω όπου θέλω και να γυρίζω ότι ώρα θέλω. Να κοιμάμαι ότι ώρα θέλω, να ξυπνάω ότι ώρα θέλω, να τρώω ότι θέλω ότι ώρα θέλω. Να έχω ένα σπίτι μόνη μου, να το καθαρίζω και να το λερώνω εγώ. Να μαγειρεύω όπως θέλω. Να έρχονται φίλοι μου και καθόμαστε μέχρι το πρωί κάνοντας βλακείες. Να έρχεται το αγόρι μου και να μένουμε μαζί. Να κάνουμε ότι θέλουμε και να μη δίνουμε λογαριασμό σε κανένα. Να, να, να.... Μπορώ να λέω άπειρα!!! Αυτό ήθελα από μικρή και το κάνω. Είμαι δεύτερο έτος, το οποίο τελειώνει τώρα, και δε χορταίνω με τίποτα!! Κάνω αυτό που ήθελα από μικρή και είμαι τόσο χαρούμενη.
Έχω μάθει τόσα πολλά τώρα που ζω μόνη μου...έχω μάθει εμένα! Έχω μάθει να με προσέχω περισσότερο από τον καθένα. Μάλλον έπρεπε να φύγω μακρυά από όλους και από όλα για να καταλάβω ότι ο εαυτός μου είναι σημαντικότερος από όλους. Μέχρι τότε πρόσεχα περισσότερο άλλα πράγματα, άλλα άτομα, που πίστευα ότι άξιζαν αυτή τη προσοχή...μέχρι που μου απέδειξαν ακριβώς το αντίθετο. Αργά, αλλά το κατάλαβα. Τώρα πια κοιτάω μόνο εμένα. Εγώ να είμαι καλά και χαρούμενη μ αυτά που κάνω, οι υπόλοιποι δε με νοιάζουν κ τόσο. Σ αυτή τη ζωή ότι δίνεις παίρνεις. Δεν είναι εποχή για σπατάλες. Πρέπει να προσέχεις τι δίνεις κ που...μπορεί αργότερα να μην έχεις να δώσεις τίποτα. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αλλά δεν είναι έτσι. Είμαι και θα είμαι πάντα εκεί για τους φίλους μου και την οικογένειά μου, αλλά δεν πρόκειται να αφήσω τίποτα και κανένα να με βλάψει, να με στεναχωρήσει, να με εκμεταλλευτεί. Όχι! Θα είμαι πάντα εδώ να βοηθήσω, να συμβουλέψω, να αγκαλιάσω, να παρηγορήσω. Δεν θα κάτσω όμως και να με γαμ**εις κιόλας. Αυτά πάπαλα.
Ξέρετε κάτι? Ζούμε μόνο μια φορά. Πρέπει λοιπόν να το απολαύσουμε όπως μπορούμε κ με ότι έχουμε. Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. 


Σκάσε ένα χαμόγελο και σκέψου θετικά.






Οτιδήποτε αποφασίζεις να κάνεις, να είσαι σίγουρος ότι θα σε κάνει χαρούμενο!





Θα ξανάρθω!
magicFairy^

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου