23/10/10

Πάμεεεε!

Εκεί μέσα ήθελα να είμαι!
   Το Αερόστατο είναι ένα πτητικό μέσο, (πτητική μηχανή), ελαφρύτερο από τον αέρα, που αιωρείται χάρη στην αεροστατική άνωση. Αποτελείται από δύο κύρια μέρη: τη λέμβο ή γόνδολα (που λέγεται και «καλάθι») και είναι ο χώρος όπου βρίσκονται οι επιβάτες - αεροναύτες ή/και τα όργανα και τυχόν άλλο φορτίο, και από ένα μεγάλο σάκο, (μπαλόνι), που ονομάζεται "αεροστατική σφαίρα" και γεμίζει με ζεστό αέρα ή κάποιο ελαφρύτερο του αέρα αέριο, (π.χ. υδρογόνο, ήλιο, φωταέριο κλπ). Η πρώτη πετυχημένη πτήση με αερόστατο έγινε από τους Αδελφούς Μονγκολφιέ, και η πρώτη επανδρωμένη από τους Φρανσουά Πιλάτρ ντε Ροζιέ και Φρανσουά Λωραίν στις 21 Νοεμβρίου 1783 στο Παρίσι, όπου και απετέλεσε το "γενέθλιον" της αεροπλοΐας ή αεροναυτιλίας.
   Εκεί μέσα θα ήθελα να είμαι λοιπόν! Σ' ένα αερόστατο! Να φεύγω για το άγνωστο. Να φύγω από αυτόν τον κόσμο που όλοι κοιτούν την πάρτη τους. Τι είναι καλό για τους εαυτούς τους! Πώς θα φάνε ο ένας την σάρκα του άλλου. Πώς θα καταστρέψει ο ένας την ευτυχία του άλλου. Πώς θα καταφέρουν να δουν τον άλλο να διαλύεται! Όλοι ασχολούνται με το τι κάνει ο άλλος. Πώς ντύνεται, πώς περπατάει, με ποιον τα έχει, με ποιους κάνει παρέα, πώς είναι εξωτερικά, πώς μιλάει, τι κάνει στη ζωή του γενικά. Ένας κόσμος κακός, ύπουλος, πονηρός. Μία κοινωνία που οι λέξεις "συγγνώμη" και "ευχαριστώ" έχουν εξαφανιστεί και όταν ζητάς βοήθεια κανείς δεν ανταποκρίνεται. Προχωράς και σε κοιτούν με μισό μάτι λες και τους έχεις σκοτώσει μάνα ή πατέρα. Η ζήλια κ η κακία κυριαρχεί παντού! Όχι! Ξέρεις κάτι? Δεν έχεις τίποτα παραπάνω από μένα. Δεν έχω τίποτα παραπάνω από σένα. Αυτά που έχω μου φτάνουν για να είμαι χαρούμενη κ ευτυχισμένη. Αντί λοιπόν να κοιτάς τι κάνω εγώ ή ο οποιοσδήποτε άλλος...γιατί δεν ασχολείσαι με τα δικά σου πράγματα. Εκείνα που σε κάνουν ευτυχισμένο? Με τα άτομα που σε βοηθούν να περνάς καλά? Τι θα έλεγες για μία προσπάθεια? :)
  Κάποια μέρα θα μπω στο δικό μου αερόστατο! Μέχρι τότε όμως συνεχίζω να ονειρεύομαι....


Ζωγράφισα με γράμματα
όλα τα χρώματα της γης
κι  έπλασα έναν κόσμο
με λέξεις, όνειρα κι επιθυμίες.
Σε προσκάλεσα να ζήσουμε εκεί
και να κοιτάζουμε τη θάλασσα,
τον ουρανό, τους γλάρους
και κανείς να μην υπάρχει άλλος
 στον κόσμο μας
παρεκτός οι φίλοι μας.
Ένα κόσμο που να τον αντιλαμβάνονται
μόνο όσοι αγαπάμε.
Ένας κόσμος σα νησί που ταξιδεύει
στην απεραντοσύνη του χρόνου
ένας κόσμος δίχως θάνατο
δίχως χθες και αύριο
ένας κόσμος του παρόντος.
Μοιράστηκα τα όνειρά μου μαζί σου
και γέλασες
αυτά είναι παιδιάστικες φαντασίες
και ποιητικές ουτοπίες,
μου είπες,
αλλά δέχτηκες.
Από τότε κάθε νύχτα
μου τραβάς τα σκεπάσματα
αποκαλύπτοντας το γυμνό μου σώμα.
                            Πάν Καρτσωνάκης



 Καλό ταξίδι φάτσες^-^
*KaL

3 σχόλια: